Podsetnik medijskog kolege sa Monda, Miloša Jovanovića na 69 godina od rođenja jednog od trenera koji je mnogo dao srpskom basketu, više nego što mu je taj basket vratio me je naveo da mu dodelim još jedan znak zahvalnosti na učinjenom. Možda vam pseudonim Njofra Paviljonski neće puno značiti, osim najzagriženijim ljubiteljima srpske košarke.
Boško Đokić je ipak zvučnije ime košarkaškoj javnosti, stoga ću ovu priču pod obručem upravo njemu posvetiti.
Boško Đokić je rođen 26. oktobra 1953. godine u Beogradu. Kako je govorio za sebe, bio je visok 190 santimetara i imao je “neviđenu igračku karijeru“. U prevodu, niko ga nije video da je igrao od 1964. godine, od kada je ušao u svet košarke. Međutim, bio je deo kadetske i juniorske selekcije SFRJ.
Od 1977. pa do 2018. godine, bio je trener brojnih klubova, što u Srbiji i regionu, što u inostranstvu.
Trenersku karijeru je započeo u zemunskom Donjem gradu. Njegova višedecenijska karijera se kretala putevima Crne Gore, Hrvatske, Slovenije, Rusije i sredine gde je dosegao svoj trenerski zenit – Srbije.
Vodio je: Slavoniku Osijek (Hrvatska), Kolubaru, Profikolor Pančevo, BFC Beočin, Vojvodinu, Zdravlje Leskovac, Radnički sa Crvenog Krsta, Avtodor Saratov (Rusija), Mašinac Kraljevo, Borac Čačak, Reflex (FMP), Avalu Adu, Zlatorog Laško (Slovenija), Swisslion Vršac, Ibon Nikšić (Crna Gora), FMP, Metalac, Konstantin Niš, Napredak Kruševac, Napredak Aleksinac, kraljevačku Slogu i Novi Pazar.
Vodio je i mladu reprezentaciju do 20 godina, sa kojom je na Evropskom prvenstvu u Hrvatskoj 2010. godine stigao do četvrtfinala.
Najpoznatiji je postao dok je bio na kormilu FMP-a (tadašnjeg Reflexa), sa kojim je osvojio ABA ligu, a sezonu kasnije i Kup Radivoja Koraća.
Takođe je bio jedna od bitnijih figura u specijalističkim kampovima ispred Košarkaškog saveza Srbije i Udruženja košarkaških trenera Srbije.
Ono što je bilo karakteristično za trenerski opus Boška Đokića je da je više težio da postavi sistem koji će funkcionisati i po njegovom odlasku iz kluba, nego da postigne neki instant rezultat. To se videlo na primerima nekoliko klubova u Srbiji.
Očigledan primer takvog rada bio je niški Konstantin, gde je nasledio Jovicu Antonića, dugogodišnjeg pomoćnika Aleksandra Đorđevića u našoj reprezentaciji. Jovica Antonić je morao tada da se povuče sa klupe Nišlija iz zdravstvenih razloga.
Okosnicu te ekipe su tada činili niški igrači uz pomoć par igrača sa strane. Boško je za jednu sezonu uspeo da uvede ekipu Konstantina u Superligu Srbije. Međutim, Boško Đokić dobija otkaz usled teksta u niškim Narodnim novinama u kom je izneo brojne kritike na račun čelnika kluba i grada Niša.
U poslednjoj sezoni u trenerskoj karijeri je uveo Novi Pazar u Košarkašku ligu Srbije. To je bila sezona 2017/18.
Iako rođeni Beograđanin, ljuto se protivio “beogradizaciji srpske košarke“, odnosno centralizaciji i gašenju malih sredina. Nije se libio da u svojim kolumnama oplete po raznim nepravilnostima u srpskoj i regionalnoj košarci, što ga je nažalost u nekim momentima i koštalo angažmana, kao što je to bilo u Nišu.
Boško Đokić osim po trenerskom zanatu, bio je upečatljiv i u novinarskom svetu. Naime, on je diplomirao žurnalistiku na Fakultetu političkih nauka, stoga je bio poznat i kao košarkaški kolumnista i analitičar.
Pisao je kolumne za brojne portale i novinske kuće, kao i stručne teme za magazin “Trener” u izdanju Udruženja košarkaških trenera Srbije. Neki od njih su bili Danas, MVP, Koš Magazin, Studio B, Večernje Novosti, Sport…
U ovim kolumnama i analizama je na prilično duhovit i prijemčiv način ukazivao na brojne greške u radu koje su tek danas vidljive i čiji su nam računi nažalost već ispostavljeni. Pokušao je da putem svog iskustva, ideja da nam ostavi brojne teme za razmišljanje, koje su očito pogrešno shvaćene u ono vreme kada je ukazivao na probleme.
U sada već legendarnoj izjavi za uvaženog kolegu sa MVP portala i Sport Juga, Dragana Panajotovića, je ukazao na brojne probleme koje nas i danas izjedaju poput najtežih bolesti… Ovi problemi iz priloženog snimka su veoma potcenjeni kada se kuka u medijima o raznim neuspesima srpskih klubova i reprezentacije. Retko ko je pogodio suštinu kao komšija Njofra Paviljonski u ono vreme.
Ako mene pitate, u tome je u potpunosti uspeo i dovoljno je da se istraže po internetu njegovi opusi koji su nas dovodili do suza, a u realnosti su nas ti problemi skupo koštali.
Preminuo je 26. januara 2019. godine u svojoj 66. godini života. Ova kolumna je mala za opis njegovog lika i dela kojim je ostavio neizbrisiv trag u srpskoj i regionalnoj košarci. U amanet su nam ostali brojni stručni i šaljivi tekstovi i statusi, tzv. NJOFRIZMI kojima je ukazivao na neprilike srpskog i regionalnog basketa.
Završiću ovu kolumnu, jer me je stvarno blam koliko sam malo napisao o čoveku koji je bio preteča multimedijalne ličnosti srpske košarke (ali istinske, bez poređenja sa rijaliti ličnostima, tzv. starletama), sa jednim Njofrizmom, kojim se nesvesno vodim u srednjim mladim godinama:
“Budali ne treba dati šansu, sigurno će je iskoristiti!”
